தூஷித்தல் என்ற பதமும் அவ்வப்போது எழுத்திலும் பேச்சிலும் வந்து நம்மை எதிர்கொள்கிறது. இது என்ன மொழிச்சொல் என்று நீங்கள் சிந்தித்ததுண்டா? இந்தச் சொல்லில் " ஷி " இருக்கிறது. அதுதவிர, இச்சொல்லின் சிறப்பமைவு என்று ஒன்றுமில்லை, இயல்பான சொல்லே இது.
மலேசியா சிங்கப்பூர் முதலிய இடங்களில் வாழும் தமிழர்க்கு, இந்த ஒரு சொல்லில் "ஶி" யை எடுத்துவிடுவதால், " ஷி " என்பதிலிருந்து முற்றிலும் விடுதலை அடைந்துவிட முடிவதில்லை. ஷியைத் தவிர்த்த மறு நிமிடமே, ஒரு நண்பர் எதிரில் வருகிறார். அவர் பெயர் "பஷீர்!". அவருடன் அன்பாகப் பேசுமுகத்தான் " என்ன பஷீர் ஐயா நலமா!" என்று கேட்கும்போது , நாம் தவிர்த்த " ஷி " வந்துவிடுகிறது. அவர் பெயரைப் போய் " பசீர்" என்பது அவ்வளவு பொருத்தமாகத் தோன்றவில்லை.
தொல்காப்பியனார் இலக்கணம் செய்த காலத்தில் நாம் வடவொலிகள் என்று குறிக்கும் திறத்தின அப்போதுதான் தமிழ்மொழி பேசுவோரை வந்தடைந்திருந்தன என்று எண்ணுவது சரியாக இருக்கும். அந்தத் தொடக்க நிலையில் அவற்றை விலக்கிவைத்தல் என்பது எளிதாக இருந்திருக்கும். ஆகையால் அந்த ஒலிகள் தமிழுக்குத் தேவையில்லை என்று அவர் கருதியிருக்க வேண்டும். எனவே தமிழ்ச் சொற்களில் அவற்றை விலக்குதல் நலம் என்று அவர் சூத்திரம் செய்தார்.
அவர் நூல்செய்த காலமோ இரண்டாம் கடல்கோளுக்குச் சற்றுப் பின்னர்! தமிழர் பல நூல்களைக் கடல்கோளில் அப்போது இழந்துவிட்டிருந்த நிலையில் அவர் நூல்செய்தார். தமிழ் என்ற மொழிப்பெயர் அமைந்ததே, எல்லாம் அமிழ்ந்து போய் அழிந்துவிட்ட பின்புதானாம். அமிழ் என்ற சொல்லினின்று பிறந்ததே தமிழ் என்று அறிஞர் சிலர் கருதுகின்றனர். அமிழ் - தமிழ் என்று பெயர் அமைந்தது என்று கருதுவர். நூல்கள் அழிந்துவிட்டன என்றால் ஒவ்வொரு நூலுக்கும் படிகள் (copies) ஆயிரக் கணக்கில் இருந்திருக்கும் என்று எண்ணவேண்டாம். ஓர் ஆசிரியர் இயற்றிய நூலுக்கு ஒரு படிக்கு (காப்பி) மேல் எங்கும் இருந்திருக்குமா என்பது ஐயப்பாடுதான். எல்லாம் மெனக்கெட்டு கையால் எழுதிப் பகர்ப்புச் செய்த நூல்கள். " வடசொற் கிளவி வடவெழு தொரீஇ " என்றார் தொல்காப்பியனார்.
தூஷித்தல் என்பதில் ஷி இருப்பதால் அது வடசொல். அதாவது தமிழரின் வீடுகளுக்கு வெளியே மரத்தடிகளில் சாமிகும்பிட்டவர்களால் கையாளப்பட்ட ஒலி. அப்படிச் சொல்லும் மந்திரங்களில் "ஶ்" "ஶீ ஷீ ஷீ" " உர் உர்" என்று ஒலி எழுப்பினால்தான் நன்றாக இருக்கும். வடம் - மரத்து அடி ( மரத்தடி) என்பதும் பொருள்.
அதை எடுத்துவிட்டு, தூசித்தல் என்றால் அது தமிழ். இப்போது இது "எழுத்தொடு புணர்ந்த சொல்" ஆகிவிட்டது, தொல்காப்பியர் கூறியபடி.
தூசித்தல் என்பது, தூசியைப்போல் ஒருவரை இழித்துப் பேசி, பரப்பிவிடுதல் என்பது தான்.
தூசு > தூசு + இ > தூசி > தூசித்தல். ( தூசியைப்போல் தூற்றுவது).
தூ > துப்பு.
தூ > தூவு
தூ > தூசு > தூசி.
தூ > தூற்று.
தூ > தூள்.
து > துளி.
எல்லாம் பொடிகளைக் காற்றில் பரப்புதல் அல்லது அதுபோல்வது.
தூசு + அன் + அம் > தூசனம் > தூஷனம் என்றானது.
இது ஒரு செயலொப்புமைச் சொல். தூவுதல் என்பதனோடு ஒப்புமை.
அறிக மகிழ்க.
மெய்ப்பு பின்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக