கு என்ற ஒலிக்கு மிகப் பழங்காலத் தமிழில் " கூடியிருத்தல்", "சேர்ந்து(வாழ்தல்)" "ஒன்றாகவளர்தல்" என்றிவ்வாறான பொருண்மைகள் அடிப்படையாக இருந்தன என்பதை இற்றை நாள் ஆய்வுகள் தெரிவித்தல் தெளிவு. இப் பொருண்மை தெரித்தலில், குறிலுக்கும் நெடிலுக்கும் வேறுபாடுகள் இல. கூடு என்பதும் இணைந்திருத்தல் குறிக்கின்றது. குடு ( குடும்பம், குடி) என்பதும் அவ்வாறே இணைந்திருத்தலைத்தான் குறிக்கின்றது. கூடு என்பது குருவிகள் கூடிவாழ் இடத்தினைக் குறிக்கிறது என்பதையும், மனிதன் செய்துவைத்த கூண்டு என்பது இவ்வடிச்சுவடுகள் பற்றியமைந்த சொல் என்பதையும் அறிய எறிபடை அறிவியலைத் தெரிந்திருக்க வேண்டியதில்லை. அதனால்தான் சொற்கலை* ( சொல்லின் கலை அல்லது கல்வி ) நமக்கு நுகர்பொருளாயும் பரிமாணம் அடைந்துள்ளது.
குவி(தல்). குவவு(தல்),
குவிந்த வேர்வகை, குவா என்று ஆவிறுதி பெற்றமைந்ததுடன், கூவை என்றும் நெடின்முதலாயும் அமைந்தது காண்க. குவி > குவா, இது கல் > கலா என்பதுபோலும், காண்க.
குவிந்ததுபோலும் ஒரு சிப்பி, குவாட்டி என்னும் பெயரினதாயிற்று.
குவியுருவினதாய பாக்கு, குவாகம் ( குவி+ அகம்).
குவளை - குவியுருவக் கடுக்கன்.
குவளை - குவியுருவின் மலர்.
குவளை மாலை யணிந்தார், வேளாண்மக்கள், எட்டியணிந்தார் செட்டிகள் போலுமேயாகுவர்.
இனிக் கூடி யிருக்கும் , வாழும் ஊர் குவலிடம் எனப்பட்டது.
நாம் வாழும் ஊர் . நம் ஊர். அப்பால் உளளது உலகம். அப்பால் என்பதை "அ" என்ற சேய்மைச் சுட்டு உணர்விக்கும்.
குவ > குவல் > குவல்+ அ+ அம் (விகுதி) > குவல+ய்+ அம் > குவலயம்.
குவ> குவல் ( குவ+ அல் ) - அல்: சொல் இடைநிலை.
ய் - யகர உடம்படு மெய்.
அம் - அமைந்தது குறிக்கும் இறுதிநிலை ( விகுதி).
குவலிடம் - குவிந்து வாழும் ஊர்.
குவலயம் - சூழ் உலகு..
குறிப்புகள்
பரிந்து மாணுதலே பரிமாணம். பரிதலாவது உள்ளிருந்து புறம்வருதல் ( சிறந்து விரிதல்.பின் மாணுறுதல் ). இச்சொல் எழுத்து முறைமாற்று அமைப்பில் விசிறி > சிவிறி என்றமைதல் போல், பரிணாமம் என்று மாகும். இன்னோர் எ-டு: மருதநிலம்சூழ் நகரம்: மருதை > மதுரை. இதைப் பண்டை மக்கள் மருதை என்றே அழைப்பினும், மதுரை என்று சொன்னது கல்வியுடையார் செய்த திரிபு என்று முடிக்க.
அறிக மகிழ்க
மெய்ப்பு: பின்னர்.
எழுத்துப் பிழைகள் - பின்னூட்டமிட்டு உதவுக.
திருத்தம்: சொற்கலைதான், " சொற்களை" அன்று. கற்கப்படுவது எதுவென்றாலும் அது கலை. கல்( கற்பது என்பதன் வினைச்சொல்) > கலை.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக