கோயில் பூசைகளும் மக்கள் சாமிகும்பிடுவதும்,

இது எப்போதும் நடைபெற்றுக்கொண்டிருப்பதுதான்.
இதைப்பற்றி என்ன‌ உரையாட இருக்கிறது என்று
எண்ணலாம். ஒருவரே போய் ஓர் அர்ச்சனைச் சீட்டைக்
கட்டணம் செலுத்தி வாங்கிப் பூசாரியிடம் கொடுத்து சாமி
கும்பிட்டுவிட்டு வந்தால் இடர்ப்பாடு எதுவும் ஏற்படாது.
பழ அர்ச்சனை என்றால் அதற்குள்ள கட்டணத்துக்குச்
சீட்டு வாங்கிக்கொள்வோம். தேங்காய் அர்ச்சனை என்றால்
அதற்கான கட்டணத்தைச் செலுத்திச் சீட்டுவாங்கிக்கொண்டு
பூசாரியைப் பார்ப்போம். ஆனால் விளக்குப்பூசை. சுமங்கலிப்
பூசை என்றெல்லாம் வரும்போது கோவிலார் பெரிய
கட்டணங்களை விதிக்கிறார்கள். உதாரணமாக ஒரு 
சுமங்கலிப் பூசை செய்யவேண்டுமென்றால் பத்தாயிரம்
வெள்ளிகள் (டாலர்கள் ) வரைகூட கோயில் பட்டியல்
போட்டுக் கட்டணமாக‌ வாங்கிக்கொள்கிறது.இவையன்றி
உபயதாரிகளும் பூ மாலை அலங்காரம் வாழைமரம்
தோரணங்கள்,   பங்கு கொண்டோருக்கு நினைவுப்
பரிசுகள்   என்று தனிச்செலவும் செய்கிறார்களாம் ;
பூசை முடிந்தபிறகு கோயில் சிப்பந்திகளுக்கும் வேட்டி
துண்டு கையில் ஒரு தொகை என்று கணக்கில் 
வராத செலவுகளும் செய்யப்படுதல் காணலாம்.. இந்தச் சிப்பந்திகளுக்கெல்லாம் கோயிலார் சம்பளம்
கொடுத்தாலும் தட்சிணை என்னும் தக்க இணையான
செலவுகளைச் செய்யாவிட்டால் அடுத்தமுறை
எதிலாவது காலைவாரி விட்டுவிடுவார்களோ
என்ற அச்சம் வேறு இருக்கிறதாம்.

அப்புறம் சாமிகளுக்குச் சாத்திய புடவை வேட்டி
துண்டுகளெல்லாம் எங்கே போய்விடுகின்றன என்பது
ஆய்வுக்குரிய விடயமாமவும் உள்ளது. இப்படிப் பலர்
சேர்ந்து ஓர் உபயம் நடத்தி, அந்தச் செலவுகளைப்
பகிர்ந்துகொண்டூ கோயில் கட்டணமும் செலுத்தி,
கோயிலார் செய்யாமல் விட்ட காரியங்களுக்கும்
ஆன எல்லாச் செலவுகளையும் பார்த்துக்கொள்கிறார்கள்.

இவ் விரிந்த பூசைகளில் பொதுமக்களும் கலந்துகொள்ளலாம்.
அவர்களுக்குப் பூசையில் பங்கு பெறுவதும் அன்னதானமும் (
அவர்களுக்குக் )  கட்டணமின்றிக் கிடைக்கிறது.  

ஒரு சாப்பாட்டுக்கு எட்டரை அல்லது ஒன்பது வெள்ளி
வீதம் உபயம் செய்கிறவர்கள் கோயிலுக்குக் கட்டிவிடுகிறார்கள்.
அதனாலே  பொதுமக்கட்குக் செலவில்லாமல் போகிறது .  இதிலும் குழப்படிகள் உண்டு. 300 பேருக்குக் காசு கட்டி 200 பேருக்கே
உணவு கிடைத்த‌ நிகழ்வுகளும் உள்ளனவாக‌த்  தெரிகிறது.


பூசையின்போது சாமிக்குச் சிலர் தாலிச்சங்கிலி, தாலி,
 காதணிகள், காப்பு என விலையுள்ள பலவற்றைத்
தானமாக வழங்குவதுமுண்டு, பெரும்பாலும் இவர்கள்
உபயதாரர்கள். இது கோயிலின் காசாளரிடம்
செலுத்தப்படாமல் பூசையின்போது அணிவிக்கப்படுவதால்,
அவற்றுக்குப் பெற்றுக்கொண்டதற்கான சீட்டுகள் யாதும்
சில கோயில்களில் வழங்கப்படுவதில்லை. எங்கள் பொக்கிடப்
பெட்டியில் வைத்திருப்போம் என்கிறார்கள்.  சிலகாலத்தின்
பின் இவற்றின் நிலை யாருமறியார்.

கோயிலாரே இத்தகைய உபயங்களை எடுத்துச் செய்யலாம்
கட்டணங்களை நேரடியாகப் பெற்று வருமானத்தைப்
பெருக்கிக்கொள்ளலாம் என்றாலும் தனியார்போல்
கூட்டத்தைச் சேர்க்கக் கோயில்களால் முடியாமற்
போகலாம். ----பகிர்ந்து செய்யும் பூசைகளில் பலரையும்
இணைக்கும் பாலமாக தன்னார்வமுடைய ஒருவரோ
இருவரோ இருப்பர். மற்றவர்கள் இவர்களின்
செல்வாக்குக்காகவோ நட்புக்காகவோ உறவுக்காகவோ
இறைப்பற்று பலன் கொடுத்து உயர்ந்து நிற்பதுபோல்
காணப்படுவதாலோ இன்ன பிற உணரப்பட்ட
நன்மைகளாலோ பங்குபற்றிப் பகிர்ந்து கொள்வோராவர்.
இந்தத் தன்னார்வப் பற்றரின் இடத்தை கோயில்களால்
நிறைவு செய்தல் இயலாது.

ஐயப்ப தெரிசனத்துக்குப் பல தனிக்குழுக்கள் செலவுகளைப்
பகிர்ந்துகொண்டு சபரிமலை வரை செல்கிறார்கள். பற்றர்கள்
வரும்போது செலுத்தும் காணிக்கைக்குப் பெற்றுக்கொள்ளப்
படும் கட்டணத்தைத் தவிர‌ மற்ற எல்லா வரவு செலவுகளையும்
கோயில் உடையவர்கள் நிறுவாகம் செய்வது
இயலாத வேலை ஆகும்.

ஒரு பற்றன் அல்லது ஒரு குழுவினர் கோயிலுக்குச்
சென்று கட்டணம் செலுத்திச் சாமி கும்பிடுவது,
சட்டப்படி ஒப்பந்த அடிப்படையிலானது  ஆகும்.
பற்றனோ பற்றர்களோ விலை கொடுத்துச் சேவையைப் பெறுகிறார்கள்.அவ்வளவுதான்.

கோயில் பூசைகளும் மக்கள் சாமிகும்பிடுவதும்,

Will edit
message receoved"  An error occurred while trying to save or publish your post. Please try again

முதிர்வு. முது > முத்து > முத்தி

நாம் ஏன் நெடுநாள் வாழவேண்டும்? அப்படி உலகில் என்ன இருக்கிறது?
நாள்தோறும் வேலைக்குப் போவது,  அது முடிந்து வீட்டுக்கு வருவது,
சாப்பிடுவது, குளிப்பது, உறங்குவது, மீண்டும் எழுந்து வேலை....இதில்
என்ன இருக்கிறது! ஏதும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

கடவுள் ஏன் சிலருக்கு நூறு வயதையும் வேறு சிலருக்கு ஆறுவயதையும்
கொடுத்திருக்கிறான்? இதுவும் தெரியவில்லையா.......?

மனிதன் இறைவனை உணரவேண்டும். சிலருக்கு இவ்வுணர்வு ஏற்படுவதே
இல்லை. ஏற்பட நாள் ‍~   காலம் தேவைப்படுகிறது. இந்தக் காலத்தை
அவனுக்கு அருளி, இறைவனை உணரச்செய்தால்தான்  அவன் முத்தி பெறுதல் கூடும். எனவே அவரவருக்கு வேண்டிய கால அளவினை
அவனே அருளுகின்றான். இறைவனை உணர்ந்தவன் நெடுநாள் இங்கு
திரியவேண்டுவதில்லை. ஆகவே இறைவன் அவனை  எடுத்துக்கொள்கிறான்.

இவன் எப்போது கடவுளை உணர்ந்தான்? ஒன்றுமே அறியாதவன் ஆயிற்றே
என்று நீங்கள் கருதலாம்.  அது உங்கள் கருத்து. இறைவன் அறிந்த அனைத்தும் நீங்களும் அறிந்திருக்கவேண்டும் என நீங்கள் நினைப்பது தப்பு.

சிலர் விளம்பரம் உடையவராக இருக்கலாம்.  உண்மை அறிவுக்கு விளம்பரம் ஒரு சான்று ஆகாது. அறிந்தோனாகப் பலரால் நினைக்கப்படுபவர் ஒன்றுமறியாதவராக இறைவனால் தரம் அறியப்பட்டிருக்கலாம் அன்றோ?

இறைவன்பால் யார் உண்மைக் காதலுடையாரென்பதை அவன் அறிவான்.
அந்தக் காதல் இறையுணர்வின் முதிர்வு ஆகும். முது > முத்து > முத்தி.
இது பின் முக்தி என்று அழகுபடுத்தப்பட்டது ஆகும்.

கை தொடர்பாக எழுந்த சொல்வழக்குகள்

கை கால் தொடர்பாக எழுந்த சொல்வழக்குகள் உலகின்
எல்லா  மொழிகளிலும் காணப்படுவனவாகும்.. ஆங்கில
 மொழியில் கையை அடிப்படையாக வைத்து "ஹேண்டல்"
 (handle)  என்ற சொல் உள்ளது, ஊழியர்களைக் குறிக்க
மலாய் மொழியில்  "காக்கிதாங்ஙான்" என்ற‌ தொடர்
பயன்படுத்தப்படுகிறது. இதன் மொழிபெயர்ப்பு
 "கைகால்கள்" என்பதாகும். ஏனை மொழிகளையும் எண்ணிப்
 பட்டியலிட்டால் இன்னும் மிகுதியான செய்திகள் கிட்டும்.
 சில உதாரணங்கள்போதும்.

எண்ணம் நிறைவேறும்  என்பதற்கு " எண்ணம் கைகூடும்"

 என்றும் சொல்லலாம்.  ஒன்றைச் செய்தலைக் 

"கையாளுதல்" என்று  குறிக்கிறோம்.  இனி

 "கையகப்படுத்துதல்" என்ற வழக்கும்

கவனத்துக்கு உரியதாகும்,  ஒருவனைக்

 காவல் துறையினர்  பிடிப்பதை "கைது:" என்ற

 சொல்லாற் குறிக்கிறோம். இச்சொல் மிக்க எளிதாக 

து விகுதி மட்டும் சேர்த்து அமைக்கப்பட்டதாகும்.

பிடித்தல் என்பதும் கைது என்பதும் கை தொடர்பான

 சொற்களாகும். கைது என்பதை அரெஸ்ட்

 என்ற ஆங்கிலச் சொல்லுக்கு நேரானதாகப் 

பயன்படுத்துவர்.

கைம்மை, கைம்பெண் என்பனவும் கையடிப்படையில்
தோன்றியவை. கையறுநிலைத்துறை,  கையறவு என்ற
 இறப்பு, இரங்கல் குறிக்கும்பதங்களும் விளக்கத்துக்குரியவை.
 கை என்பது பக்கம் என்றும் பொருள்தரும்.   "அந்தக் கையில்
 இருக்கிறது" என்று குறிக்குங்கால் கை என்பது பக்கம் என்று பொருள்படுகிறது..

கைக்கூலி, கையூட்டு என்பன வழக்கில் ஊழல் குறிப்பவை.

கை என்ற சொல்லுடன் கூடிய சொற்கள் மிகப்பல.

அவற்றை அவ்வப்போது கண்டு மகிழ்வோம்.
அவற்றைப் பயன்படுத்தி இறவாமல் காப்பது
 தமிழறிவினார் கடன் ஆகும்.