தெரிந்துகொள்ளவேண்டிய சொல்: ஆசு, இர, ~இ-த்தல் வினையாக்கம்

 ஆசிரயித்தல் என்ற சொல் இப்போது வழங்குவதில்லை.  தாளிகைகளையும்  வார மாத இதழ்களையும் யாம் வாசித்தவரையில் இச்சொல்லை அண்மையில் பயன்படுத்தி எதையும் எழுதிய எழுத்தாளர்களையும் யாம் எதிர்கொண்டதில்லை,  எமக்குத் தெரிந்தவரை இச்சொல் வழக்கில் இல்லை.

ஆசு என்ற சொல், பலவேறு சொற்புனைவுகளில் பாகங்கொண்டிருத்தலை நோக்குங்கால்,  அது ஈண்டும் வந்திருப்பது எமக்கு வியப்பை விளைவிக்கவில்லை என்றாலும், அதை நன்கு நந்தமிழர் அறிந்து  கொள்ள வேண்டுமென்ற  அவாவை மீக்கொள்விக்கின்றது.

ஆசு என்பது பற்றிக்கொள்வு.  இங்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டு வேண்டுமெனில், ஆற்றுவெள்ளத்தில் தவிக்கும்போது,  ஒரு மரத்துண்டைப் பற்றி நீந்துதல் போலும் பற்றிக்கொள்ளுதல்.  பற்றுக்கொள்வு அன்று.  பற்று என்ற பாசமாகாது இது.

இர என்பது வேண்டுதல்.  இர இத்தல் > இரயித்தல் என்பது வேண்டிக்கொள்ளுதல்,    ஒருவாறு வலியுறுத்திக் கொண்டு தாழ்ந்து நின்று கேட்பது  போன்றது.

இவை எல்லாம் ஒன்றாகக் கோவைப்பட்டு நின்று "ஆசிரயித்தல்" ஆயிற்று.  இரு வினைச்சொற்களும் ஒரு வினை யாக்க விகுதியும் கலந்து வினைச்சொல் அமைந்துள்ளது.

ஆசு என்பது பல் சொற்களில் வரக்காண்கின்றோம்.  இராசி -   இரு ஆசு இ > ~  என்று ஆனது ஆகும்.   ஆசுகொண்டு இருக்குமிடம்.  பற்றிக்கொண்டு வாழுமிடம்.  இவ்வாறு இருக்கை கொள்வதால் விளையும் பலாபலன்கள். கணியம் மிகச்சிறந்து விளங்கியது தமிழரிடையிலாகும்.  கணியர் பலர் தமிழ் நாட்டில் முன்னர் வாழ்ந்தனர். அதனால் அக்கலை வளர்ந்தது.  கணியன் பூங்குன்றன் அவர்களில் ஒருவர். சங்கத்துச் சான்றோர்.

ஆசீவகம் என்ற சொல்லும் ஈண்டு நினைவுகூர்தல் பாலது. இது ஆசு ஈ  அகம், அதாவது பற்றிக்கொள்ள இடம் ஈயும் நிலையம் அல்லது கொள்கையமைப்பு என்பது பொருள். இதற்கப்பால், அதை யார் பயன்படுத்தி எந்தக் கொள்கையைச் சொல்லியிருந்தாலும்,  அதை அதன்பால் அக்கறை உடையோரிடம் விட்டுவிட்டு, நாம் சொல் எவ்வாறு அமைந்தது என்பதை மட்டும் காட்டுவோம்.  ஓர் ஆய்வாளன் Christ  என்ற சொல்லை ஆய்கிறான். anointed person என்பதை அதன் சொல்லமைப்புப் பொருளாகத் தருகிறான். அவ்வளவு தான் சொல்லாக்கப் பொருளின் எல்லை.  அதற்கப்பால் உள்ள கதைகளும் வரலாறும் சொல்லாக்கத்துக்கு அப்பால் சென்று நம் கவனத்திலிருந்து நீங்குவதே நலம் ஆகும்.

அறிக மகிழ்க.

மெய்ப்பு பின்பு.

சொத்தும் தொத்தும். மற்றும் சுயம்பு

 சொத்து என்ற சொல்,   சொம் என்பதனடியாய் எழுந்தது என்று சென்ற நூற்றாண்டின் தமிழறிஞர்கள் கருதினர்.  சொந்தம் என்ற சொல்லுக்கும் சொம் என்பதே முந்துவடிவம்.  சொம்+து > சொத்து;  சொம்+தம் அல்லது சொம்+து+அம் =சொந்தம்  ஆகும்.

இதே பரிமாணங்களுடன் அமைந்த இன்னொரு முந்துவடிவம்தான் தொம் என்பது.  இது தொம்+து > தொத்து என்றும் தொம்+து + அம் > தொந்தம் என்றுமாவதால்,  பெறப்பட்ட வடிவங்களிடையே  போக்கொருமை காணப்படுதல் தெளிவாகும்.

சொ(ம்) >  சொ+ அம் >( சொயம்)  [ பேச்சில்]  >  சுயம்.

இனி இது சுயம் >  சுயம்பு என்றுமாகும்.  தானே தோன்றியது என்பது இந்த இறுதிவடிவத்தின் பொருள்.

தொங்கு,  தொந்தி என்பவையும் தொந்தம் என்பதும் தொம் என்பதனடிப் பிறந்தவை.  தகர வருக்கத்துச் சொற்கள் சகர வருக்கமாகும்.  இதன்படியே சங்கு என்ற சொல்லும் தங்கு என்ற முன்வடிவிற் போந்ததாகும். இதை ஒரு நூறு ஆண்டுகளின்முன் உரைத்த தமிழ்வலரும் பழைய சுவடிகள் மூலம் காண்க.  சங்கு என்ற பெயர் வந்ததும் அதனுள் ஓர் உயிரி தங்குதல் செய்ததனால்தான்.

உண்மையில் சொத்து என்பது நம்மைத் தொத்திக்கொண்டிருப்பதுதான்.  தொத்துதல் என்பதில் நிரந்தரமின்மை தெளிவாய் உள்ளது.  தொத்து > சொத்து.  தொம்> சொம்.

இவ்வட்டத்தில் உள்ள சொற்கள் பல. அவற்றைப் பின் அறிவோம்.

அறிக மகிழ்க.

மெய்ப்பு பின்னர்

வேதம் சொல்பவனுக்கு எது துணை?

 கடவுளைத் தொழுபவனுக்குத் துணையாவது,  உண்மையில் அவனது நாவே ஆகும்.  நாவைக் கொண்டுதான் அவன் வணங்கும் இறைவனை அவன் அழைக்கிறான் அல்லது அக்கடவுளை அவன் பாடுகிறான். இறைத்தொழுகை வரலாற்றில் இறைவனைக் குறிக்க அவன் முதலில் நாவையே பயன்படுத்தியதால், கடவுளை அவன்:

நா+ தன் =  நாதன்

என்று அறிந்தான்.   நா+ த் + அன் = நாதன் எனினுமாம். இங்கு த் என்பது இடைநிலையாகக் கொள்ளப்படும்.  இறைவனைக் குறித்த பெயர்களும் அவன் நாவினின்று வெளிவந்தவைதாம். நாவில் அமைந்தவை ஆகையினால்:

நாமம்   ( நா + (அ)ம் + அம் )  ஆயிற்று.  

அதாவது,  நாவில் அமைந்தது.  இங்கு அம் என்ற இடைநிலையில் அகரம் கெட்டது.

அவனது நினைப்பில் உருவான  எதுவும், நாவினால்தான் வெளிப்பட்டது. அதனால் அது நாவகம் ஆயிற்று.  இதுவே பின்னர்   ஞாபகம் ஆயிற்று.   ஞாபகம் இல்லை என்றால் அது நாவில் வரவில்லை என்பதே பொருளானாலும்,   அந்த ஆற்றல் வேறு எங்கோ இருக்கிறது என்று எண்ணி, தலைக்குள் இருப்பதாக உணர்வு கொண்டான்.   ஆனால் அது எங்கிருந்து வருகிறது என்பதைத் தற்காலத்தில் அறிவியலாளரே  கூறுவாராயினர்.

வேதம் சொல்பவனுக்குச் சொல்லே துணையாதலால்,  திருமுறை  "சொல்துணை  வேதியன்" என்றது.  அதாவது நாவுதான் துணை.  நாவினை நன்றாகப் பயன்படுத்திப் புகழ் எய்தியவர் " நாவுக்கு அரசர்"  ஆனார்.  ( திருநாவுக்கரசர்).

கலைமகள் நாவில் இருந்தால், கலைகளை நன்கு அறிந்து புலமை பெற இயலும் .  அதனால் கலைமகளுக்கு நாமகள் என்ற பெயரும் உண்டாயிற்று.   காளிதாசனுக்கும் காளி நாவில் எழுதியதாகச் சொல்வதுண்டு.  சிறந்த புலவரையும் செந்நாப்புலவர் என்றனர்.   நாவே முன்மை உடையதாதலினால், நாவலர் என்ற பெயரும் அமைந்தது.

செந்தமிழும் நாப்பழக்கம் என்பர்.

மனிதனாய்ப் பிறந்தால்,  அப்பா, அம்மா, அண்ணன், தம்பி, தங்கை, உறவினர் மற்றும் நண்பர் என்று சொல்லிக்கொள்ள யாராவது வேண்டும்.  நாவினால் சொல்லித் தெரியப்படுத்தும் இதுபோலும் உறவுகளை,  "நாதி"  என்றனர்.  இச்சொல்லில் நா என்பது பகுதி;  தி என்பது விகுதி.

உண்மையில் தம்மிடம் இல்லாத ஒன்றை நாவினால் மட்டும் சொல்லித் திரிவதுண்டு.  அது நாச்சொத்தி   ஆயிற்று.   ( நா+ சொல் +தி  அல்லது நாச் சொத்து இ ).  அதுவே திரிந்து  நா(ஸ்) தி ஆயிற்று என்பதும் காண்க.  இது உயர்த்தி > ஒஸ்தி ,  மற்றும் குத்தி > குஸ்தி போலும் திரிபு.

இங்குத் துணை என்று குறித்தது கருவித் துணையை.

அறிக மகிழ்க.

மெய்ப்பு பின்னர்.