இதனை ஒருவகையில் உணர்ந்துகொள்ளலாம்.
ஒருவகையிலன்றி, இன்னொரு வகையிலும் உணர்ந்துகொள்ளலாம். அல்லது ஒன்று என்ற வகையிலன்றி ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட வகைகளிலும் உணர்ந்துகொள்ளலாம்.
பல் என்பது பல என்னும் பொருளதாம்.
இதனுடன் "கு: என்ற விகுதி, - இது ஒரு வினையாக்க விகுதி -- கொண்டு சேர்க்கலாம்.
ஆகவே, பல் + கு > பல்கு ஆகிறது. ~தல் என்ற தொழிற்பெயர்விகுதி சேர்ப்பின், பல்குதல் ஆகிவிடும். பல் என்பதே அடிச்சொல்.
இப்போது, பல்குதல் என்பதை மேல் சொன்னதைப்போல், பிரிக்கவும் செய்யாமல் சேர்க்கவும் செய்யாமல், முழுச்சொல்லாகக் கொண்டு, ஆராய்வோம்.
பல்குதல், இதில் லகர ஒற்றை எடுத்துவிட்டால் ( எடுத்துவிட்டால் என்றால் ஒலிக்காமல் விட்டுவிட்டால் ) , அது பகுதல் ஆகிவிடும். அவ்வாறானால், பகுதல் என்பது ஓர் இடைக்குறை. இவ்வாறு கருதுவது சரியானால், பல்குதல் எனற்பாலது இடைவிரி ஆகிவிடும்.
ஆகவே நாம் எவ்வாறு கருதிக்கொண்டு ஒரு சொல்லைப் பார்க்கிறோம் என்பதைப் பொருத்தே, ஒன்று இடைக்குறையாகவோ, இடைவிரியாகவோ நமக்குத் தெரிகிறது.
பல்குதலென்பதும் பகுதல் என்பதும் ஒன்றுதான்.
பகுதல் என்பதில் கு என்பது ~கு என்ற வினையாக்க விகுதியானல், ப - என்பதே அடியாகும். ( கு என்பது வேற்றுமை உருபும் ஆம்.)
மொழி தோன்றிய ஆதிமனிதனின் காலத்தில், ப என்பது ஒன்று ஓர் உருவினதாக இருத்தலினின்று வளர்வதையும் அதுவன்றி ஒன்றிலிருந்து வெட்டுண்டு ஒன்றுக்கு மேற்பட்டு உருக்கொண்டு தோன்றுவதையும் ஒருங்கு குறித்திருந்தது என்பது தெளிவாகிறது.
இது மொழியில் கருத்துகள் வளர்ச்சி பெற்றதைக் காட்டுகிறது..
கருத்துக் குறுக்கம் பின் பெருக்கம் ஆவதே வளர்ச்சி.
~us என்பது இலத்தீன் மொழியில் ஒரு விகுதி.
பல் ( அடிச்சொல்) > பல் + us > plus (ஒன்று பலவாவது அல்லது ஒன்றுக்கு மேற்பட்டதாவது), அல்லது ( ஒன்றுடன் இன்னொன்று கூடுவது அல்லது சேர்வது) ஆகிய இரண்டுக்கும் பொதுவானதாகிய கருத்து ஆகும்.
அது = அஸ்.
து என்பது சு ஆகும். த- ச போலி.
சு என்பது ஸ் ஆகும்.
எனவே, சு என்பது ஸ் ஆனது நிறுவப்பட்டது.
ஒரு மரத்துண்டு நீண்டிருந்து சப்பட்டையாகவும் இருந்தால் அது "பலகை" என்று பெயர்பெறுகிறது.
இது ஒரு துண்டு ஒன்றாக இருந்து நீள்வதையும் இரண்டாகவோ அல்லது அதனின் மேற்பட்டிருத்தலையும் குறிக்கும்.
பல் > பல்+ அ +கை(விகுதி) > பலகை.
அ என்பது அங்கு நீள்தலையும் அல்லது இடைநிலையையும் குறிக்கும்.
அ என்பது சுட்டடிப் பொருளையும் தரவல்லது.
அறிக மகிழ்க.
மெய்ப்பு பின்னர்.
