நெய், நெயவு, நேயம், ஸ்நேகம்.

நெய், நெயவு, நேயம், ஸ்நேகம்.

நெய் என்பது ஒன்றாக உருகி ஒட்டி நிற்கும் பொருள். நெயவில் அல்லது நெசவில் நூல்கள் பின்னிப்பின்னி இழை அணுக்கமாகத்

தொடுக்கப்பட்டு, துணி ஏற்படுகிறது. நூல்கள் பின்னிப் பிணைகின்றன.

நேயத்தில் இருவர் அன்பினால் உருகி உள்ளங்கள் ஒன்றுபட்டுத் திகழ்கின்றனர். இச்சொற்களில் ஓடும் பரக்கக் காணப்படும் பொருளாவது, அணுக்கமாகச் சேர்ந்திருத்தல் என்ற ஒரு கருத்தே ஆகும் என்பதை அறிந்துகொள்ள இயல்பான அறிவே போதுமானது ஆகும். ஆனால் ஆய்வுத்திறனில்லார் இதை அறிந்துகொள்ளாதது

வருந்தத்தக்கதே.

நெய்.

நெய்தல்.

நெய் > நெயவு > நெசவு.

நெய் > நெய்+ அம் = நேயம். > நேசம்.

நேயம் > நேசம் > நேசன். யகரம் சகரமாதல். வாயில் > வாசல்.

இங்கு யகரம் சகரமாதலோடு, இடையில் இகர உயிரும் அகரமாயிற்று.

யகரம் ககரமாதல் சில சொற்களில் உளது.

நேயம் > நேகம் > ஸ்நேகம்.

நாகம் > நாக் > நேக் > ஸ்னேக்  (ஆங்கிலம்) என்பதும்

ஒப்பு நோக்குக. இடைநின்ற ஐரோப்பியத் திரிபுகள் விடப்பட்டன.

அதிபர் திரம்பின் ஆதரவை அடைந்த இந்திய........

அதிபர் திரம்பின் ஆதரவை
அடைந்த இந்தியப் பெருநாடு
புதிய திறத்தில் பொலிவோடு
புயத்தை உயர்த்தி நிற்கிறதே!
நிதியில் குறைவே போர்முறைக்கு
நேமித் திருந்த போதினிலும்
பதிய வைத்தது தன்கருத்தை,
பாரோர்  அறிந்து வியந்திடவே!.

அஞ்சிப் பதுங்கி இருப்பதுவோ
அயர்ந்த  தளர்ச்சி அமிழ்த்திவிடும்.
கெஞ்சிக் கிடந்து சுருங்குவதோ
கேட்டை விளைக்கும் இறுதியிலே!
நெஞ்சில் உரமாய் நின்றுவிடில்
நிழலுக் கஞ்சா தவரெனவே
மிஞ்சும் எவரும் உணர்ந்திடவோர்
மேன்மைத் தருணம் உறுத்துவதாம்.

உணர்ந்த பகைமை நாட்டினரும்
ஒன்றித் திருந்தால் உயர்வெனவே
உணர்ந்தும்  அமைதி வேண்டுவராய்
உலகில் உரையாட் டணைந்திடுவார்;
அணைந்த படகின் பயணிகளும்
அச்சம் தவிர்ந்தே இறங்குதல்போல்
இணைந்தே  ஒருமைத்  தரைதனிலே
இனிதே பயணம் பெறமகிழ்வார்.
  

உருபுகளாக்கிப் பாதுகாத்து.......

மனிதன் நகரவாழ்நன் ஆதலின்முன்னர் அவர் சிற்றூர்களில் வாழ்ந்தான்; ஊர்களில் ஒன்றாக வாழுமுன்னர் அவன் வனவாழ்வில்

தினந்துன்புற்றான். வனத்தில் வாழ்ந்தாலும் கருத்தறிவிப்புக் கலையாகிய மொழியை பயன்படுத்திக்கொள்ளும் திறமுடையனாய் இருந்தான். இப்படி வனவாணராய் இருந்த காலத்திலே தான் பெரும்புலமை வான்மிகி முதலானோர் இராமகாவியம் இயற்றினர். அப்படியானால்

வனத்தில் வாழ்ந்தாலும் மொழிப் பயன்பாட்டில் சிறந்துவிளங்கினர்.

ஆனால் அதற்கும் வெகுகாலத்துக்கு முன்பு மனிதன் குகைமாந்தனாய்

இருந்தான்; அதற்குமுன் ஒரு நிலைத்த இடமின்றி அலைந்தான்.

மனிதன் குகைமாந்தனாய் இருக்கையில் அல்லது அதற்குமுன்பே தமிழ்இருந்தது. தமிழ் என்ற பெயரில்லாவிட்டாலும் மொழி இருந்தது.

அக்காலங்களில் இருந்த சில சொற்கள் இன்னும் நம்மிடை உள்ளன.

அ என்ற சுட்டுச்சொல் ஓரெழுத்துடையது. அது அப்போதிருந்தது.

அ என்பது அங்கு. கு என்பதோ இன்னொரு சொல். அது சேரிடத்தைக் குறிப்பது. அதுவும் ஓரெழுத்து ஒருசொல். ஆகவே

" அங்கே போய்விட்டான்" என்று சொல்பவன், "அ கு" என்றுமட்டும் சொன்னான். மொழியே அவ்வளவிலே இருந்தது.

‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍வீடு கட்டிக்கொள்ள அறிந்த காலத்தில், வீட்டை "அ கு அம்" என்றான். " அங்கு போய் இருக்கலாம்" அல்லது அது இருக்குமிடம்

என்பது தோன்ற : "அ கு அம்" என்றான். இன்று அதை விரித்துச்

சொல்வதானால் " அவண் சென்று அமைக!" என்று சொல்லவேண்டும். நம் தொல்பழங்காலத்து மொழி மறைந்து விட்டதோ எனின், மறைந்தவை போக மிச்சமுள்ளவற்றை இன்னும்

அடையாளம் கண்டுகொள்ளும்படி உள்ளது என்றே சொல்லவேண்டும்.

அதற்காக நாம் ஆனந்த நடனம் ஆடவேண்டுமே!

கு என்பது திரிந்து "கி" என்று வழங்குகிறது, இராமனுக்கு என்பது

"ராமனிகீ" என்று திரிகிறது. கு போன்ற சொற்கள் அழியா வரம்

பெற்றவை ஆகும். தமிழில் உருபாக நிலைத்துள்ளது.

தேய்ந்துவிட்ட சொற்களை வீசிவிடாமல் உருபுகளாக்கிப் பாதுகாத்துள்ளனர் உருபுகள் வந்தவழி இதுவே.

அகம் மிகப் பழங்காலச் சொல். ஒப்பு நோக்க வீடு என்பது அதன்பின்

உருவானது ஆகும். வினைகளிலிருந்து தொழிற்பெயர்கள் திரிந்து

தோன்றியது ஒரு வளர்ச்சி. அது அகம் தோன்றிய காலத்தின்பின்

தோன்றியிருத்தல் வேண்டும்.