வியாழன், 28 ஜூலை, 2022

மாதப் பெயர் --- ஆடி

 தமிழில் ஆடுதல் என்ற சொல்லுக்குப் பல பொருளுண்டு. மனம்கூட ஆடுவதாகச் சொல்கிறார்கள். ஏதேனும் சிறப்புக்குரியதைக் காணின் மனம் ஆடுவதுண்டாம். "ஆடாத மனமும் உண்டோ" என்ற பாட்டில், காண்பதற்குரிய சிறப்பினைக் கண்டுவிடின், மனம் ஆடிவிடும் என்று சொல்வதாகக் கொள்ளவேண்டும். மேலும் கீழும் குதிப்பது மட்டுமின்றி,  ஆடுதல் என்பது " இயங்குதல்" என்ற்பால  பொருளும்  உடைத்தாய் உள்ளதென்பது சொல்லாமலே விளங்கும்.  ."ஆடுகிற கோயிலுக்கு விளக்குப் பிடிக்கிறான்" என்ற பண்டைச் சொல்லாட்சியிலிருந்து, ஆடுதல் என்றால், பூசனையும் அர்ச்சனையும் உற்சவமும் ஆகியன நடைபெற்று, இயக்கத்திலிருக்கும் கோயில் என்று பொருளாதலைக் காணலாம்.

என்ன ஆட்டம் ஆடினான் என்ற வாக்கியத்தில் ஆட்டம் என்பதை நடனம் என்று மொழிஎயர்த்தால் பொருந்தவில்லை.

ஆடுதல்,  இது ஆலுதல் என்றும் திரிதல் உடையது.

ஆடி -  இயக்கத்துக்குரிய மாதம்.  எனவே, கோயிற் பூசை முதலியவை மனித இயக்கத்தின் வெளிப்பாடுகளே.

அறிக மகிழ்க.

மெய்ப்பு பின


காணாமற் போன சொல்: பரமாணர்

 பரமாணர் என்ற சொல் இப்போது நமக்குக் கிடைத்துள்ள நூல்களிலோ பேச்சு வழக்கிலோ இல்லை.  ஆனால் இதன் உள்ளுறைவுகளான :  பரம் என்பது உள்ளது.  மாணர் என்பதில் மாண் ( மாண்பு) என்பதும் உள்ளது.  அர் என்ற விகுதி  பல சொற்களில் இறுதியாக வருகிறது.  எனவே,  இது அறவே எண்ணிப்பார்க்க முடியாத சொல்லன்று.  இப்படி ஒரு சொல் இருந்திருக்க,  வாய்ப்புகள் உள்ளன என்பது தெளிவாகிறது.  எளிதில் அதை மீட்டுருவாக்கம் செய்ய முடிகின்றது.

பரமாணர் என்போர், கடவுட் சேவையில் சிறந்து  ( மாண்புற்று)  வாழ்ந்தோர் என்ற பொருளும் தெளிவாகவே கிட்டுகின்றது.

தமிழ் தோன்றிய காலத்திலிருந்து அதில் அழிந்துவிட்ட இலக்கியங்களும் சொற்களும் மொழிப்பயன்பாடுகளும்  எண்ணிலடங்காதவை என்பது தெளிவு. பெயர்கள் மட்டும் நாம் அறிந்த இலக்கியங்களும் புலவர்களும் மிகுதி. அகத்தியம் என்று பெயர் தெரிகிறது, நூல் கிடைக்கவில்லை அல்லவா?  இடத்தை அடைத்துக்கொண்டு இருக்கின்றன என்று நீங்கள் வெளியில் எடுத்தெறிந்து விடுகிறீர்கள்.  மற்றவர்களும் எறிந்துவிடுகிறார்கள். யாரும் காத்துவைக்கவில்லை என்றால்,  அவை அழியத்தாம் செய்யும்.  ஆகவே, ஏதேனும் ஒரு நூலில் பரமாணர் என்ற சொல் இருந்திருக்கலாம்.  

பிரமாணம் என்பது மாணம் என்று முடியும் சொல்,  அது உள்ளது.  பரிமாணம் , பரிமாணனார் என்பன உள்ளன. எனவே மாணம் என்று முடியும் சொல் தமிழில் இல்லை என்று கூறிவிடல் இயலாது.

ஐந்து நில வகைகள் தமிழில் சொல்லப்படுகின்றன.  அவற்றுள் ஒன்றில் வாழ்ந்தோர் இடையர்.  முல்லை நிலத்தார்.  அவ்வாறே,  மலையில் மட்டும் வாழ்ந்தோர் குறவர். இவ்வாறு ஒவ்வொரு நிலத்திலும் வாழ்ந்தோர், அதற்குரிய பெயருடையவராய் அறியப்பட்டனர்.

பரமாணர் என்போர், எங்கும் பரந்து வாழ்ந்து  பரமன் போலவே, அறியப்பட்டோர்.

இச்சொல் காணாமற் போய்,  அதுவே இன்று பிராம்மணர் என்று வழங்குகிறது என்று அறிந்துகொள்வது எளிதாம்.  பரந்து எந்நிலத்திலும் வாழ்ந்தோர்.  பிரம்மத்தை உணர்ந்தோர் என்ற விளக்கம் பிற்பட்டதாகும்.  உணர்வின் காரணமாகப் பெயர்பெறுதலென்பது,  அவ்வளவு எளிதன்று. உணர்வு என்பது காண்பொருளன்று. அருவமானது ஆகும்.  இடம் பொருள் முதலியவற்றால் பெயர் பெறுதலே பெரும்பான்மை.  இவ்வாறு நோக்கின்,  பரமாணர் என்பது எளிதாய்ப் பொருந்துமொரு சொல்.  இச்சொல்லிலும் மாண் என்பது அருவமானது என்றாலும், அவர்கள் எந்நிலத்திற்கும் உரியராய் இருந்தனர்.  இதுவேபோல், பரையர் ( பறையர்) என்போரும் எந்நிலத்திலும் வாழ்ந்தோர் ஆவர்.

பெருமானார் > பிராமணர் என்பதிலும் பரமாணர் > பிராமணர் என்பது அணுக்கமுடையதாகும்.

அறிக மகிழ.

மெய்ப்பு பின்னர்.



உடம்படு மெய் என்றால் என்ன?

 உடம்படு மெய் என்பதென்ன என்றும் முன்னம் கேள்விப்படவும் இல்லையென்றால் நீங்கள் இதைப் படித்து அறிந்துகொள்ளுங்கள். தெரிந்திருந்தால் இதைப் படித்து நேரத்தை வீணாக்குதல் வேண்டா.

தமிழ்மொழியின் இயல்பு என்னவென்றால் முன்வந்த சொல்லும் அடுத்து வந்த சொல்லும் ஒட்டிக்கொண்டு நடைபெறுதாகும்.  சிலமொழிகளில் இவ்வாறு சொற்கள் ஒட்டிக்கொண்டு இயல்வதில்லை.  ஒட்டிக்கொள்வதை அம்மொழிகளின் இலக்கணம் வெறுத்து ஒதுக்கும் மரபுடையன என்னலாம்.

தமிழில் சொற்கள் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட வகைகளில் ஒட்டிக்கொண்டு வழங்கும். ஒட்டிக்கொள்வதில் என்ன நன்மை என்றால்,  சொல்லை  வாயினின்று வெளிப்படுத்துதல் எளிதாக்கம் பெறுவதும் சொல்லில் இனிமை தோன்றுதலும் ஆகும்.  சில மொழிகளில் ஒட்டிக்கொள்ளுதலால்  பொருளில் கெடுதல் அல்லது புரிந்துகொள்ளுதலில் மாறுபாடு உண்டாகலாம்.  இனியும் சொல்வதானால் ஒட்டுதலால் சொற்களில் நீட்சி ( நீளமாகுதல் ) ஏற்பட்டு,  சொற்கள் தனித்தனியாய் இல்லாமல் ஒரு மருட்சியை விளைவிக்கலாம்.  எடுத்துக்காட்டாக,  லிம் சிம் என்பவற்றை ஒட்டினால்  அது லிங்சிம் என்று   வந்து லிம் என்ற சொல் லிங் என்ற சொல்லுடன் பொருள்மாறுபாட்டினை உண்டாக்கலாம். இரண்டனுக்கும் ஒருபொருளாயின் சரிதான், வெவ்வேறு பொருளானால்  மாறுபாடு ஊர்ந்துவிடும் என்பதை அறிக.  ஆனால் சிலவேளைகளில் லிம் என்பது இன்னொரு கிளைமொழிக்குச் சென்றேறும் காலை லிங் என்றாயினும் அதே பொருண்மை உடையதாய் இலங்குவதும் உண்டு.  இன்னொரு கிளைமொழி ஆவதால் அஃது எந்தப் பொருள் மாறுபாட்டையும் ஏற்படுத்துவதில்லை.

கோ இல் எனின் தமிழில் அரசனின் கட்டடம் அல்லது இடம் என்னும் பொருளுடையது. ஆனால் ஒட்டு இன்றி அவ்வாறே விட்டுவிட்டால், அரசனின் இடம் என்று மட்டும் பொருள்தராமல்,  அரசனைத் தனியாகவும் இடத்தைத் தனியாகவும் குறித்தலையும் கொண்டு இருபொருளாய் முன்வரவைக்கும்.  இஃது சரியன்று. கோயில் என்று ஓரிடத்தையே குறிக்கின்றோம். ஆகையால் ஒட்டிச் சொல்வதே சரியாகும்.  ஆனால் கோ இல் இரண்டினையும் ஒட்டுப்படுத்துகையில் கோயில், கோவில் என்று இரண்டு வகையிலும் சொல்ல இயல்கின்றது.  கோயில் என்பதில் ய் என்ற யகர மெய் ஒட்டெழுத்தாக வருகிறது; கோவில் என்னும்போது வகரமெய் ஒட்டெழுத்தாக வருகிறது.   சிலசொற்கள் இவ்வாறு வருமாயின் பொருள் மாறுபட்டு விடுகிறது.   ஆகவே இருவேறு ஒட்டுக்களிலும் பொருண்மை மாறுபாடுதலும் அஃது இன்மையும் காணலாகும்.

இத்தைய மெய் எழுத்தையே நாம் உடம்படு மெய் என்று சொல்கிறோம். இவ்வாறு வருபவை சொல்லொட்டிகள். இது மொழிமரபாகும்.

அறிக மகிழ்க.

மெய்ப்பு பின்