அடிச்சொற்கள் கு>கூ . மொழியில் அமைந்த விதம்

 ஒரு காலத்தின் மொழியில் எல்லாம் குறுகிய அல்லது சிறிய சொற்களாய் இருந்தன. இத்தகைய குட்டைச் சொற்களைத் தாம் அவர்கள் பயன்படுத்தி வந்தனர். ஒரு குகையிலோ ஒரு மரத்திலோ வாழ்ந்துவந்த அந்த மனிதர்களுக்கு நீண்ட சொற்கள் தெரிந்திருக்கவில்லை என்பதைவிட அவை இன்னும் அமைவு பெற்றிருக்கவில்லை என்பதே சரி.  நான், நீ, போ, வா,  இர் ( இரு),  ஓ (ஓடு) என்று பேசிக்கொள்வது போதுமானதாக இருந்தது. எங்காவது தண்ணீர் இருக்கும் குட்டைக்குள் இறங்கிவிட்டால் உடலின் நாற்றம் குறைந்துவிடுதலை உணர்ந்து உடல் தூய்மை அடைவதை அறிந்துகொண்டவன்,  தூய்  தூய்  (தூய்மை) என்றோ,   குள் குள் என்றோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தான்.    குள்> குளி!.

கு = அவ்விடத்துக்குப் போய்.    (கு என்பது சேர்விடம் குறிக்கும் சொல்).

உள் =  தண்ணீருக்குள் இறங்கு என்பது.

இ  =  இங்கேதான் அருகில் அந்தக் குட்டையும் நீரும்!

இவ்வாறு  கு+ உள் + இ என்று  அழகான குளி   என்ற சொல்லையும் படைத்துக்கொண்டான்.  அதுவே அப்போதைய மொழியில் பெரிய கண்டுபிடிப்பு.

கு உள் என்பதை குள் என்று சுருக்கக்கூட கண்டுபிடித்ததே பெரிய அறிவுதான்.

இந்தக் காலத்தில் இப்படிச் சுருக்க "நம்மள் பசங்களுக்கு" எங்கே தெரிகிறது.

சேர்ப்பதற்கும் சேர்வதற்கும் அவன் கண்டுகொண்ட முதன்மைவாய்ந்த சொல், கு > கூ என்பதுதான்.

அந்த அமைவுக் காலத்தில் மதுரை இல்லை. இருந்திருந்தால் மதுரைக் கு  என்று சொல்லியிருப்பான்.  பெயர் இல்லாத  அ கு  ( அங்கு),  இ கு ( இங்கு) -- இவைதாம் இருந்தன. இவை சுட்டடிச் சொல் வளர்ச்சிகள் ஆயின.

சேர்வது என்ற கு-வில் இருந்து:

கு இ  -  குவி.   (இங்கே சேர்த்துவை)

கு  >  கூ.

கு > குடு.

கு > கூ > கூடு  (கூடுவது).

குவை  :  குவியல்  (குவித்து வை).

வீடு கட்ட அறிந்த பின் சிறு வீடுகளின் கூட்டத்தைக் குப்பம் என்றான்.

கு: குப்பு > குப்பம்.

சேர்த்துவைத்த வேண்டாததற்கும் கு-விலிருந்துதான் சொல் அமைந்தான்.

கு > குப்பு > குப்பை. ( பு  : தோன்றற் கருத்துடைய விகுதி, இங்கு இடைநிலை, ஐ இறுதிநிலை )

அம்மா அப்பா பிள்ளைகள் சேர்ந்த  அணுக்க நிலைக்கும் கு-விலிருந்தே பெயர் கொடுத்தான்:

கு > குடு > குடு+பு > குடும்பு > குடும்பம்..

டு, பு, அம் எல்லாம் சொல்லாக்க நீட்சிகள்.  விகுதி - மிகுதி (சொல் மிகுதி).

ஒப்பு:  மிஞ்சு = விஞ்சு.  மி> வி > வீ > வீ + கு > வீங்கு.

( வீங்கு இள வேனில் என்று சைவத் திருமுறைப் பாடலில் வரும்.)

பல உள்ளன. இது போதும் . எமக்கும் வேறு செய்யவேண்டியவை உள்ளன.

அறிக மகிழ்க

தட்டச்சுப் பிறழ்வு - பின் நோக்குவோம்.

சமாதானம் (தாம் தானாதல்)

 நம் நேயர்கள் தங்களின் இனிய தீபாவளி அல்லது தீபஓளிப் பண்டிகையைக் கொண்டாடி மகிழ்ச்சியில் இருந்துகொண் டிருப்பீரகள். இவ்வேளை எங்கும் நல்லமைதி நிலவும் என்பது எம் எதிர்பார்ப்பாகும்.  இவ்வேளையில் சாமாதானம் என்ற சொல்லைப் பார்ப்போம்.

தாம் என்பது ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட எண்ணிக்கையிலான தன்மைச் சொல். தான் என்பதே ஒருமையாகும். ஒருமைக்கு மறுபெயர் ஒற்றுமை. ஒற்றுமை இருந்தால் சாமாதானம்.

இன்னொரு வகையில் நோக்கினால் தாம் என்பது தம்மைச் சுட்டிக்கொள்ளும் இருகுழுவினரையும் (அல்லது அவ்வெண்ணிக்கையின் மேற்பட்டோரையும்)  தான் என்பது ஒருகுழுவினரையும் சுட்டுவதாய் எடுத்துக்கொள்ளுதலும் ஆகும்.

சமாதானம் நிலவுவதாயின் இருவர் ஒருவராக வேண்டும்.

உடலளவில் இருவர் ஒருவராக முடியாது.  ஆனால் கலாய்த்துக்கொண்டிருக்கும் இருமனங்கள்  அல்லது இருநிலைப் பன்மனங்களும் ஒன்றுபடவேண்டும். இதையே சமாதானம் என்ற சொல் காட்டுகிறது.

தம் எனற்பாலது சம் என்று திரிவது தம் > சம் மோனைத் திரிபு  ஆம்.

தம் + ஆ+ தான் + அம்

சம் + ஆ + தான் + அம்

சமாதானம் ஆகிறது.

தம் என்பது சம்  ஆனது.  ஆ என்பது ஆகுதல் குறிக்கும்,  தான் - ஒருமையாதற் குறிப்பு. அம் அமைவு குறிக்கும் விகுதி.

இப்படி இச்சொல்லைப் புனைந்துள்ளனர்.

அறிக மகிழ்க.

௷ய்ப்பு பின்

இருபிறப்பிக்குச் சங்கத உதாரணம்

 இருபிறப்பிச் சொல்லுக்கு சமஸ்கிருதத்திலிருந்து எடுத்துக்காட்டு.

 ததா+கத்த> ததாகத்த -  வருகை தந்தவர்

ததா+ அகத்தா > ததாகத்த - போய்மறைந்துவிட்டவர்.

இரண்டு சொற்களும்  முடிபொருமை  கொண்டன.

இதில் இன்னொரு சிறப்பு யாதெனின் இச்சொற்கள் முரண்பொருளன

ஆகுமென்பது.

 

இதை மனனம் செய்துகொள்ளுங்கள்