புதன்கிழமை 29.1. 2014ல் வகரம் பகரமாகத் திரியும் என்னும் இடுகையில்
இது போன்றவை நம் பழைய இலக்கணக் கோட்பாடுகட்கு இணங்க அமையவில்லை. இருப்பினும் தமிழே.
என்று எழுதியிருந்தேன். இதைப் படித்துவிட்டு, பழைய இலக்கணங்களில் குழறுபடிகள் ஏதும் இல்லை என்று எண்ணிவிடாதீர்கள்.
பழைய இலக்கண விதிகள் ஒத்துவராத இடங்கள் அந்தப் பழைய இலக்கண காலத்திலேயே ஏராளம். அதில் ஒன்று மட்டும் உங்களுக்குச் சொல்கிறேனே. கேளுங்கள்.
மக்கள் என்ற சொல்லைப் பார்ப்போம்.
மக என்பது அடிச்சொல்.
மக > மகன்
மக > மகள். So far, so good. But:
மக + கள் = மக்கள்.
இயல்பாகப் பார்த்தால் "மகக்கள்" என்றல்லவா வரவேண்டும்? ஏன் மக்கள் என்று வந்தது?
அது போகட்டும்.
"கள்" விகுதி அஃறிணைக் குரியதென்றார் தொல்காப்பியனார். உயர்திணையாகிய "மக்களில்" எப்படி "கள்" விகுதி வந்தது? அதை எப்படித் தொல்காப்பியனாரே ஏற்றுக்கொண்டார்.
இதிலிருந்து நாம் அறிவது: சொற்களை உருவாக்கும்போது இலக்கணத்தை முழுவதும் பின்பற்ற இயலாது என்பதுதான்.
